uzatmanın lafı
anlamsız...
yokum...
zaten yoktum da...
biraz uzağım sanki BU günlerde...
biraz yalnız ve sıkılgan.
kelimelerim ceplerimde bir yerdeydiler ama bulamıyorum onları...
BU dehliz çok karanlık...
önüm arkam sağım SOLum söbe ama ben ebe değilim ki...
kırıldıkça parçalanan ve ufalanan bir bedenim olmaya başladı. BU ne zaman başladı ben de bilemiyorum. yağmurdan önce mi yoksa ışığı yitirişimden sonra mı.
annemi belki de ilk kez dinlemeliydim. çıkmamalıydım dışarı. görmemeliydim.
BU dünyada bir yerlerde ufalanan kum tanesi olmak canımı sıkıyor. gittikçe küçülmek. zayıflamak.
galiba bir kütüphanede yaşlanan kitabım ŞİMDİ
ve içimde bir güve sürekli beni azaltmakta...
zayıflıyorum... kilomu kaybediyorum... küçülüyorum...
BİLİRkişi, -ki doktor diyorlar adına- durumun iyi olmadığını söylüyor...
ki geriye sadece son sözü yazmak kalıyor...
.........
kalın sağlıcakla...
15 Temmuz 2007 Pazar
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder