öylesine bir günaydın öpücüğü...

bir anıyı hatırlatıyor ısırdığım dudak... bir çok anıdan sıyrılıp zihnimin derinliklerinden bilincimin lokal aydınlığında buluveriyor kendini... yapayalnız... söyleyecek sözleri çok oysaki... ah bir hatırlayabilsem o dili... sadece fotoğrafşarına bakalıan bir yabancı dilde yazılmış kitap gibi... görüntüler de bu kadar mı karanlık olur... karanlığımda oluşmuş bu görüntülere anı mı deniyor şimdi? çocukluğum... hiç de renkli değil şimdi... oysa ki hep renkli dememişler miydi? sahi kimlerdi bize bu sözleri söyleyen... onları da hatırlayamıyorum...

hatırlamamak yeni bir iklimin yaratıcısı aslında... şimdinin ve buradayımın açıklayıcısı sadece... sadece bu...

anıları yakıp ısınmak bu olsa gerek...

anılar kişinin toplamı kampı mı yoksa? sabun olmasa da diri diri zihne gömülenler mi? bence susmalıyım... ölünün ardından konuşmak bana yakışmaz...