ANNE-TREN-YATAK-BABAM vs…

dağınık yatak
gözlerin perdenin arkasında
bir rüzgar esse aralanacak
iki kitap arasına saklanmış kadınlığın
bacakların yok
gündüzünde uyuyan
gecesindeyse hiç uyanmayan biri var içimde
çiçeklerin devrimi olmuş
kahretsin
artık sevgimi hapsedemeyeceğim çiçeklere
hem bu hava
hem bu mevsim
yağmur yapmaz
“anne ben uyandım”
annem yok
dağınık yatak ertesi
kırmızı bir ruj gibi gözlerin camda
yüzün gök’e benziyor
dışarıda bir çift aşk yapıyor
uçaklar denize gömülü
trenler hiçbirşeylerini taşıyor insanların
kemanlar suskun
yatak dağınık
kafam kanıyor
içerden birileri çıkıyor
sabah onları karşılıyor
“sen sabah değilsin ki”
annem uyuyor
yatağı derli ve aynı zaman da toplu
aynı
saçları gibi
“anne uyan güneş yok”
çocukluğumda güneş
annem sütün beyazlığını almış üstüne
ama benim hiçbirşeylerim nerede
tren
tren gitti
ben hiçbirşeysiz bir şey
bana eski yunandaki fenerleri anlat anane
buranın sokak lambaları bile bozuk
dağınık yatak
annemin topuzlu ve beyaz saçları
yüzün gök’e benziyor
kahven soğumuş
sigaran da mı yok
ben sevişmeyi bilmiyorum
“anne uyan sevişemiyorum”
“anne uyan güneş kaçmış”
“anne uyan”
anne seviş de
anne sev işte
babam ekmek fırınına gidiyorum kadar uzak
tütsülü yalnızlıklar ve misk-i amber kokan
bir odada
keman çalıyor yaşlı bir kız
yaşlılığı o delikanlıdan
“anne herkes devrimde biz niye evdeyiz”
parklar mitralyöz gibi yalnızlık ve bencillik
öğretiyor çocuklara
o demir çubuklar evlerimiz değil ki
kumlar
onlar çok uzaktalar yıldızın kırıntıları
dağınık yatak
uyanmamış bir ben –hiçbirşeysiz-
“şey tren kaçta”
“isadan da önce ha iyi yetiştik”
ben senin hiçbirşeyinim
“anne ben gidiyorum”
Babam da trende Lorca’nın yanında isanın
ötesinde
bir kadın tamamı ile Nietche’yi okuyor onun
gözlerinde
Marx sakalına takılan yün tanelerini
temizliyor
Babam Lorca ve Zola iskambil oynuyor
oyunun jokeri ben oluyorum
bir onun elinden bir Babam’ın eline
tren düzgün bir o kadar uçsuz
“anne ben gittim”
güneş burada
beyaz annem
ve
gök sen
güle güle gittim
ben senin hiçbir şeyinim
ya sen
benimle gelmiyor musun?