belki... bir gün... (mektubumsu karalamacalar I)

ordasın evrenin bir ucundasın işte

kalbi kırık palyaço

gülsen kan damlıyor içinin taşlarına

bir daha söndürülecek yangınlar çıkarma

v.ç

buradayla oradanın arsında kalan organik toprak parçasında tutunan bir solucanın soluk alıp verdiğini duyuyorum. ses yok. sesim yok! tanrım bu bir işkence olmalı.

zamanın atlaslarla değiştiği bir dünyadan yazdığım tüm kelimer anlamsızlığa tutunuyor. anlatılacak o kadar çok zaman ve yer var ki... ama bunları anlatacak bir alfebe bulmalıyım kendime. bir salyangoz gibi kabuğunun içinde yaşlanmak, yaşamak, yasaklamak, yasaklanmak, kaybolmak gibi eylem maskeli mastarlı kelimelerle giydirmek kendini.

korkuyorum. yumurtalı bir ekmeğin olmadığı andaki gibi korkuyorum. şiirler kadar korkuyorum. yazdıklarımdan korkuyorum. içimde benimle büyüyen başka bir şey olandan korkuyorum. değişmekten, şimdide olamamaktan, kendimi kaybetmekten, kolumdaki yaraların iyileşmesinden, sigaramın bitmesinden, rakımdaki buzun ermesinden... korkuyorum.

bulduğum her rahmin gölgesine sığınmama bir anlam arıyorum artık. bir yere ait olamamak denilen şeye de kılıf bulmalıyım.

acılarım yok. acılarım yok! tanrım nasıl tanımlamalı insan kendin? bir pantolon değilim defolu olayım. son kullama tarihim yok. kullanma klavuzum bir bir romorkör eşliğinde ölüme gitmek olur sadece...

sadece denilebilecek tek şey varmış gibi.

yaşamı seviyorum. sadece seviyorum ama...

yazmam yaşama karşı aldığım en büyük kalkanım. yazmasam yalan söyleyeceğim. o yüzden sadece yazıyorum.

o yüzden yazdıklarım sadece söz...